Learned borrowing from Ancient Greek προσιτός (prositós), derived from πρόσειμι (próseimi, “to approach”),[1] with semantic loan from French accessible.
προσιτός • (prositós) m (feminine προσιτή, neuter προσιτό)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | προσιτός (prositós) | προσιτή (prosití) | προσιτό (prositó) | προσιτοί (prositoí) | προσιτές (prosités) | προσιτά (prositá) | |
| genitive | προσιτού (prositoú) | προσιτής (prositís) | προσιτού (prositoú) | προσιτών (prositón) | προσιτών (prositón) | προσιτών (prositón) | |
| accusative | προσιτό (prositó) | προσιτή (prosití) | προσιτό (prositó) | προσιτούς (prositoús) | προσιτές (prosités) | προσιτά (prositá) | |
| vocative | προσιτέ (prosité) | προσιτή (prosití) | προσιτό (prositó) | προσιτοί (prositoí) | προσιτές (prosités) | προσιτά (prositá) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο προσιτός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο προσιτός, etc.)