προσκυνέω (proskunéō, “to prostrate oneself”) + -σις (-sis)
προσκῠ́νησῐς • (proskŭ́nēsĭs) f (genitive προσκῠνήσεως); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ προσκῠ́νησῐς hē proskŭ́nēsĭs |
τὼ προσκῠνήσει tṑ proskŭnḗsei |
αἱ προσκῠνήσεις hai proskŭnḗseis | ||||||||||
Genitive | τῆς προσκῠνήσεως tês proskŭnḗseōs |
τοῖν προσκῠνησέοιν toîn proskŭnēséoin |
τῶν προσκῠνήσεων tôn proskŭnḗseōn | ||||||||||
Dative | τῇ προσκῠνήσει têi proskŭnḗsei |
τοῖν προσκῠνησέοιν toîn proskŭnēséoin |
ταῖς προσκῠνήσεσῐ / προσκῠνήσεσῐν taîs proskŭnḗsesĭ(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν προσκῠ́νησῐν tḕn proskŭ́nēsĭn |
τὼ προσκῠνήσει tṑ proskŭnḗsei |
τᾱ̀ς προσκῠνήσεις tā̀s proskŭnḗseis | ||||||||||
Vocative | προσκῠ́νησῐ proskŭ́nēsĭ |
προσκῠνήσει proskŭnḗsei |
προσκῠνήσεις proskŭnḗseis | ||||||||||
Notes: |
|