προσοικῶν • (prosoikôn) m (feminine προσοικοῦσᾰ, neuter προσοικοῦν); first/third declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | προσοικῶν prosoikôn |
προσοικοῦσᾰ prosoikoûsa |
προσοικοῦν prosoikoûn |
προσοικοῦντε prosoikoûnte |
προσοικούσᾱ prosoikoúsā |
προσοικοῦντε prosoikoûnte |
προσοικοῦντες prosoikoûntes |
προσοικοῦσαι prosoikoûsai |
προσοικοῦντᾰ prosoikoûnta | |||||
Genitive | προσοικοῦντος prosoikoûntos |
προσοικούσης prosoikoúsēs |
προσοικοῦντος prosoikoûntos |
προσοικούντοιν prosoikoúntoin |
προσοικούσαιν prosoikoúsain |
προσοικούντοιν prosoikoúntoin |
προσοικούντων prosoikoúntōn |
προσοικουσῶν prosoikousôn |
προσοικούντων prosoikoúntōn | |||||
Dative | προσοικοῦντῐ prosoikoûnti |
προσοικούσῃ prosoikoúsēi |
προσοικοῦντῐ prosoikoûnti |
προσοικούντοιν prosoikoúntoin |
προσοικούσαιν prosoikoúsain |
προσοικούντοιν prosoikoúntoin |
προσοικοῦσῐ / προσοικοῦσῐν prosoikoûsi(n) |
προσοικούσαις prosoikoúsais |
προσοικοῦσῐ / προσοικοῦσῐν prosoikoûsi(n) | |||||
Accusative | προσοικοῦντᾰ prosoikoûnta |
προσοικοῦσᾰν prosoikoûsan |
προσοικοῦν prosoikoûn |
προσοικοῦντε prosoikoûnte |
προσοικούσᾱ prosoikoúsā |
προσοικοῦντε prosoikoûnte |
προσοικοῦντᾰς prosoikoûntas |
προσοικούσᾱς prosoikoúsās |
προσοικοῦντᾰ prosoikoûnta | |||||
Vocative | προσοικῶν prosoikôn |
προσοικοῦσᾰ prosoikoûsa |
προσοικοῦν prosoikoûn |
προσοικοῦντε prosoikoûnte |
προσοικούσᾱ prosoikoúsā |
προσοικοῦντε prosoikoûnte |
προσοικοῦντες prosoikoûntes |
προσοικοῦσαι prosoikoûsai |
προσοικοῦντᾰ prosoikoûnta | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
προσοικούντως prosoikoúntōs |
— | — | ||||||||||||
Notes: |
|