From σφᾰ́ζω (sphắzō, “to slaughter”) + -ή (-ḗ).
σφᾰγή • (sphăgḗ) f (genitive σφαγῆς); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ σφᾰγή hē sphăgḗ |
τὼ σφᾰγᾱ́ tṑ sphăgā́ |
αἱ σφᾰγαί hai sphăgaí | ||||||||||
Genitive | τῆς σφᾰγῆς tês sphăgês |
τοῖν σφᾰγαῖν toîn sphăgaîn |
τῶν σφᾰγῶν tôn sphăgôn | ||||||||||
Dative | τῇ σφᾰγῇ têi sphăgêi |
τοῖν σφᾰγαῖν toîn sphăgaîn |
ταῖς σφᾰγαῖς taîs sphăgaîs | ||||||||||
Accusative | τὴν σφᾰγήν tḕn sphăgḗn |
τὼ σφᾰγᾱ́ tṑ sphăgā́ |
τᾱ̀ς σφᾰγᾱ́ς tā̀s sphăgā́s | ||||||||||
Vocative | σφᾰγή sphăgḗ |
σφᾰγᾱ́ sphăgā́ |
σφᾰγαί sphăgaí | ||||||||||
Notes: |
|
From Ancient Greek σφαγή (sphagḗ, “slaughter”).
σφαγή • (sfagí) f (plural σφαγές)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | σφαγή (sfagí) | σφαγές (sfagés) |
genitive | σφαγής (sfagís) | σφαγών (sfagón) |
accusative | σφαγή (sfagí) | σφαγές (sfagés) |
vocative | σφαγή (sfagí) | σφαγές (sfagés) |