From σύννοος (súnnoos, “in deep thought, thoughtful”) + -ιᾰ (-ia).
σῠ́ννοιᾰ • (súnnoia) f (genitive σῠννοίᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ σῠ́ννοιᾰ hē súnnoia |
τὼ σῠννοίᾱ tṑ sunnoíā |
αἱ σῠ́ννοιαι hai súnnoiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς σῠννοίᾱς tês sunnoíās |
τοῖν σῠννοίαιν toîn sunnoíain |
τῶν σῠννοιῶν tôn sunnoiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ σῠννοίᾳ têi sunnoíāi |
τοῖν σῠννοίαιν toîn sunnoíain |
ταῖς σῠννοίαις taîs sunnoíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν σῠ́ννοιᾰν tḕn súnnoian |
τὼ σῠννοίᾱ tṑ sunnoíā |
τᾱ̀ς σῠννοίᾱς tā̀s sunnoíās | ||||||||||
| Vocative | σῠ́ννοιᾰ súnnoia |
σῠννοίᾱ sunnoíā |
σῠ́ννοιαι súnnoiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||