From τρῐ- (tri-, “three”) + ὀδούς (odoús, “tooth”).
τρῐόδους • (triódous) m (genitive τρῐόδοντος); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ τρῐόδους ho triódous |
τὼ τρῐόδοντε tṑ triódonte |
οἱ τρῐόδοντες hoi triódontes | ||||||||||
Genitive | τοῦ τρῐόδοντος toû triódontos |
τοῖν τρῐοδόντοιν toîn triodóntoin |
τῶν τρῐοδόντων tôn triodóntōn | ||||||||||
Dative | τῷ τρῐόδοντῐ tôi triódonti |
τοῖν τρῐοδόντοιν toîn triodóntoin |
τοῖς τρῐόδουσῐ / τρῐόδουσῐν toîs triódousi(n) | ||||||||||
Accusative | τὸν τρῐόδοντᾰ tòn triódonta |
τὼ τρῐόδοντε tṑ triódonte |
τοὺς τρῐόδοντᾰς toùs triódontas | ||||||||||
Vocative | τρῐόδον triódon |
τρῐόδοντε triódonte |
τρῐόδοντες triódontes | ||||||||||
Notes: |
|