φωνητικός

From φωνέω (phōnéō, “to speak, produce a sound”)) + -τικός (-tikós).

φωνητικός • (phōnētikós) m (feminine φωνητική, neuter φωνητικόν); first/second declension

1. vocal (pertaining to the voice or speech; uttered or modulated by the voice)
2. endowed with speech

• φωνητικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “φωνητικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “φωνητικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

From Ancient Greek φωνητικός (phōnētikós), from φωνητóς (phōnētós, “to be spoken”), from φωνέω (phōnéō, “to speak, produce a sound”) + -τικός (-tikós).^[1][2]

φωνητικός • (fonitikós) m (feminine φωνητική, neuter φωνητικό)

1. vocal (pertaining to the voice or speech; uttered or modulated by the voice)

   φωνητικές χορδές, φωνητική μουσική

   fonitikés chordés, fonitikí mousikí

   vocal cords, vocal music

2. phonetic

• φωνητική (fonitikí)
• φωνητικό αλφάβητο (fonitikó alfávito)