From χορτ(αίνω) (chort(aíno)) + -άτος (-átos).[1]
χορτάτος • (chortátos) m (feminine χορτάτη, neuter χορτάτο)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | χορτάτος (chortátos) | χορτάτη (chortáti) | χορτάτο (chortáto) | χορτάτοι (chortátoi) | χορτάτες (chortátes) | χορτάτα (chortáta) | |
| genitive | χορτάτου (chortátou) | χορτάτης (chortátis) | χορτάτου (chortátou) | χορτάτων (chortáton) | χορτάτων (chortáton) | χορτάτων (chortáton) | |
| accusative | χορτάτο (chortáto) | χορτάτη (chortáti) | χορτάτο (chortáto) | χορτάτους (chortátous) | χορτάτες (chortátes) | χορτάτα (chortáta) | |
| vocative | χορτάτε (chortáte) | χορτάτη (chortáti) | χορτάτο (chortáto) | χορτάτοι (chortátoi) | χορτάτες (chortátes) | χορτάτα (chortáta) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο χορτάτος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο χορτάτος, etc.)