вы́- (vý-) + лупи́ть (lupítʹ)
вы́лупить • (výlupitʹ) pf (imperfective вылупля́ть or вылу́пливать)
perfective aspect | ||
---|---|---|
infinitive | вы́лупить výlupitʹ | |
participles | present tense | past tense |
active | — | вы́лупивший výlupivšij |
passive | — | вы́лупленный výluplennyj |
adverbial | — | вы́лупив výlupiv, вы́лупивши výlupivši |
present tense | future tense | |
1st singular (я) | — | вы́луплю výluplju |
2nd singular (ты) | — | вы́лупишь výlupišʹ |
3rd singular (он/она́/оно́) | — | вы́лупит výlupit |
1st plural (мы) | — | вы́лупим výlupim |
2nd plural (вы) | — | вы́лупите výlupite |
3rd plural (они́) | — | вы́лупят výlupjat |
imperative | singular | plural |
вы́лупи výlupi |
вы́лупите výlupite | |
past tense | singular | plural (мы/вы/они́) |
masculine (я/ты/он) | вы́лупил výlupil |
вы́лупили výlupili |
feminine (я/ты/она́) | вы́лупила výlupila | |
neuter (оно́) | вы́лупило výlupilo |