у- (u-) + зако́н (zakón) + -ить (-itʹ)
узако́нить • (uzakónitʹ) pf (imperfective узако́нивать or узаконя́ть)
perfective aspect | ||
---|---|---|
infinitive | узако́нить uzakónitʹ | |
participles | present tense | past tense |
active | — | узако́нивший uzakónivšij |
passive | — | узако́ненный uzakónennyj |
adverbial | — | узако́нив uzakóniv, узако́нивши uzakónivši |
present tense | future tense | |
1st singular (я) | — | узако́ню uzakónju |
2nd singular (ты) | — | узако́нишь uzakónišʹ |
3rd singular (он/она́/оно́) | — | узако́нит uzakónit |
1st plural (мы) | — | узако́ним uzakónim |
2nd plural (вы) | — | узако́ните uzakónite |
3rd plural (они́) | — | узако́нят uzakónjat |
imperative | singular | plural |
узако́нь uzakónʹ |
узако́ньте uzakónʹte | |
past tense | singular | plural (мы/вы/они́) |
masculine (я/ты/он) | узако́нил uzakónil |
узако́нили uzakónili |
feminine (я/ты/она́) | узако́нила uzakónila | |
neuter (оно́) | узако́нило uzakónilo |