դաւաճանեմ (dawačanem) + -ումն (-umn).
դաւաճանումն • (dawačanumn)
singular | plural | ||
---|---|---|---|
nominative | դաւաճանումն (dawačanumn) | դաւաճանմունք (dawačanmunkʻ) | |
genitive | դաւաճանման (dawačanman) | դաւաճանմանց (dawačanmancʻ) | |
dative | դաւաճանման (dawačanman) | դաւաճանմանց (dawačanmancʻ) | |
accusative | դաւաճանումն (dawačanumn) | դաւաճանմունս (dawačanmuns) | |
ablative | դաւաճանմանէ (dawačanmanē) | դաւաճանմանց (dawačanmancʻ) | |
instrumental | դաւաճանմամբ (dawačanmamb) | դաւաճանմամբք (dawačanmambkʻ) | |
locative | դաւաճանման (dawačanman) | դաւաճանմունս (dawačanmuns) |