From դաւաճան (dawačan, “fraudulent person, cheat, traitor”) + -ութիւն (-utʻiwn).
դաւաճանութիւն • (dawačanutʻiwn)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | դաւաճանութիւն (dawačanutʻiwn) | դաւաճանութիւնք (dawačanutʻiwnkʻ) |
genitive | դաւաճանութեան (dawačanutʻean) | դաւաճանութեանց (dawačanutʻeancʻ) |
dative | դաւաճանութեան (dawačanutʻean) | դաւաճանութեանց (dawačanutʻeancʻ) |
accusative | դաւաճանութիւն (dawačanutʻiwn) | դաւաճանութիւնս (dawačanutʻiwns) |
ablative | դաւաճանութենէ (dawačanutʻenē) | դաւաճանութեանց (dawačanutʻeancʻ) |
instrumental | դաւաճանութեամբ (dawačanutʻeamb) | դաւաճանութեամբք (dawačanutʻeambkʻ) |
locative | դաւաճանութեան (dawačanutʻean) | դաւաճանութիւնս (dawačanutʻiwns) |