मर्य

Sanskrit

From Proto-Indo-Iranian *máryas (“young man”), from Proto-Indo-European *mer- (“young man or woman”).

Cognate with Avestan 𐬨𐬀𐬌𐬭𐬌𐬌𐬀 (maⁱriia, “yeoman”) and Latin marītus (“husband”), Ancient Greek μεῖρᾰξ (meîrax, “lass, young lady”), Welsh morwyn (“maiden”).

मर्य • (márya) stem, m (metrical Vedic máriya)

young man, suitor, lover
- c. 1700 BCE – 1200 BCE, Ṛgveda 1.115.2:
  सूर्यो देवीमुषसं रोचमानां मर्यो न योषामभ्येति पश्चात् ।
  sūryo devīmuṣasaṃ rocamānāṃ maryo na yoṣāmabhyeti paścāt .
  The Sun follows the refulgent goddess of the Dawn like a young man pursues a young lady.
stallion

Masculine a-stem declension of मर्य (márya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	मर्यः máryaḥ	मर्यौ / मर्या¹ máryau / máryā¹	मर्याः / मर्यासः¹ máryāḥ / máryāsaḥ¹
Vocative	मर्य márya	मर्यौ / मर्या¹ máryau / máryā¹	मर्याः / मर्यासः¹ máryāḥ / máryāsaḥ¹
Accusative	मर्यम् máryam	मर्यौ / मर्या¹ máryau / máryā¹	मर्यान् máryān
Instrumental	मर्येण máryeṇa	मर्याभ्याम् máryābhyām	मर्यैः / मर्येभिः¹ máryaiḥ / máryebhiḥ¹
Dative	मर्याय máryāya	मर्याभ्याम् máryābhyām	मर्येभ्यः máryebhyaḥ
Ablative	मर्यात् máryāt	मर्याभ्याम् máryābhyām	मर्येभ्यः máryebhyaḥ
Genitive	मर्यस्य máryasya	मर्ययोः máryayoḥ	मर्याणाम् máryāṇām
Locative	मर्ये márye	मर्ययोः máryayoḥ	मर्येषु máryeṣu
Notes	¹Vedic