ἀδῐκούμενος • (adĭkoúmenos) m (feminine ἀδῐκουμένη, neuter ἀδῐκούμενον); first/second declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | ἀδῐκούμενος adĭkoúmenos |
ἀδῐκουμένη adĭkouménē |
ἀδῐκούμενον adĭkoúmenon |
ἀδῐκουμένω adĭkouménō |
ἀδῐκουμένᾱ adĭkouménā |
ἀδῐκουμένω adĭkouménō |
ἀδῐκούμενοι adĭkoúmenoi |
ἀδῐκούμεναι adĭkoúmenai |
ἀδῐκούμενᾰ adĭkoúmenă | |||||
Genitive | ἀδῐκουμένου adĭkouménou |
ἀδῐκουμένης adĭkouménēs |
ἀδῐκουμένου adĭkouménou |
ἀδῐκουμένοιν adĭkouménoin |
ἀδῐκουμέναιν adĭkouménain |
ἀδῐκουμένοιν adĭkouménoin |
ἀδῐκουμένων adĭkouménōn |
ἀδῐκουμένων adĭkouménōn |
ἀδῐκουμένων adĭkouménōn | |||||
Dative | ἀδῐκουμένῳ adĭkouménōi |
ἀδῐκουμένῃ adĭkouménēi |
ἀδῐκουμένῳ adĭkouménōi |
ἀδῐκουμένοιν adĭkouménoin |
ἀδῐκουμέναιν adĭkouménain |
ἀδῐκουμένοιν adĭkouménoin |
ἀδῐκουμένοις adĭkouménois |
ἀδῐκουμέναις adĭkouménais |
ἀδῐκουμένοις adĭkouménois | |||||
Accusative | ἀδῐκούμενον adĭkoúmenon |
ἀδῐκουμένην adĭkouménēn |
ἀδῐκούμενον adĭkoúmenon |
ἀδῐκουμένω adĭkouménō |
ἀδῐκουμένᾱ adĭkouménā |
ἀδῐκουμένω adĭkouménō |
ἀδῐκουμένους adĭkouménous |
ἀδῐκουμένᾱς adĭkouménās |
ἀδῐκούμενᾰ adĭkoúmenă | |||||
Vocative | ἀδῐκούμενε adĭkoúmene |
ἀδῐκουμένη adĭkouménē |
ἀδῐκούμενον adĭkoúmenon |
ἀδῐκουμένω adĭkouménō |
ἀδῐκουμένᾱ adĭkouménā |
ἀδῐκουμένω adĭkouménō |
ἀδῐκούμενοι adĭkoúmenoi |
ἀδῐκούμεναι adĭkoúmenai |
ἀδῐκούμενᾰ adĭkoúmenă | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
ἀδῐκουμένως adĭkouménōs |
ἀδῐκουμενώτερος adĭkoumenṓteros |
ἀδῐκουμενώτᾰτος adĭkoumenṓtătos | ||||||||||||
Notes: |
|