Substantivization of the neuter form of ᾰ̓ντῐ́θετος (ăntĭ́thetos, “opposing”, “contrasting”).
ᾰ̓ντῐ́θετον • (ăntĭ́theton) n (genitive ᾰ̓ντῐθέτου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ ᾰ̓ντῐ́θετον tò ăntĭ́theton |
τὼ ᾰ̓ντῐθέτω tṑ ăntĭthétō |
τᾰ̀ ᾰ̓ντῐ́θετᾰ tằ ăntĭ́thetă | ||||||||||
Genitive | τοῦ ᾰ̓ντῐθέτου toû ăntĭthétou |
τοῖν ᾰ̓ντῐθέτοιν toîn ăntĭthétoin |
τῶν ᾰ̓ντῐθέτων tôn ăntĭthétōn | ||||||||||
Dative | τῷ ᾰ̓ντῐθέτῳ tôi ăntĭthétōi |
τοῖν ᾰ̓ντῐθέτοιν toîn ăntĭthétoin |
τοῖς ᾰ̓ντῐθέτοις toîs ăntĭthétois | ||||||||||
Accusative | τὸ ᾰ̓ντῐ́θετον tò ăntĭ́theton |
τὼ ᾰ̓ντῐθέτω tṑ ăntĭthétō |
τᾰ̀ ᾰ̓ντῐ́θετᾰ tằ ăntĭ́thetă | ||||||||||
Vocative | ᾰ̓ντῐ́θετον ăntĭ́theton |
ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō |
ᾰ̓ντῐ́θετᾰ ăntĭ́thetă | ||||||||||
Notes: |
|
See the etymology of the corresponding lemma form.
ᾰ̓ντῐ́θετον • (ăntĭ́theton)