ἁγιότης

Ancient Greek

From ἅγῐος (hágios, “holy”) +‎ -της (-tēs).

ᾰ̔γῐότης • (hagiótēs) f (genitive ᾰ̔γῐότητος); third declension

Synonym of ἁγιωσύνη (hagiōsúnē)
- 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, 2 Maccabees 15.2
- New Testament, Epistle to the Hebrews 12:10

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ᾰ̔γῐότης hē hagiótēs	τὼ ᾰ̔γῐότητε tṑ hagiótēte	αἱ ᾰ̔γῐότητες hai hagiótētes
Genitive	τῆς ᾰ̔γῐότητος tês hagiótētos	τοῖν ᾰ̔γῐοτήτοιν toîn hagiotḗtoin	τῶν ᾰ̔γῐοτήτων tôn hagiotḗtōn
Dative	τῇ ᾰ̔γῐότητῐ têi hagiótēti	τοῖν ᾰ̔γῐοτήτοιν toîn hagiotḗtoin	ταῖς ᾰ̔γῐότησῐ / ᾰ̔γῐότησῐν taîs hagiótēsi(n)
Accusative	τὴν ᾰ̔γῐότητᾰ tḕn hagiótēta	τὼ ᾰ̔γῐότητε tṑ hagiótēte	τᾱ̀ς ᾰ̔γῐότητᾰς tā̀s hagiótētas
Vocative	ᾰ̔γῐότης hagiótēs	ᾰ̔γῐότητε hagiótēte	ᾰ̔γῐότητες hagiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.