ἥκιστος

Ancient Greek

Etymology

Superlative, possibly from the adverb ἦκα (êka, “slightly”) +‎ -ιστος (-istos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛ̌ː.kis.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈ(h)e̝.kis.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈi.cis.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈi.cis.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈi.cis.tos/

Adjective

ἥκιστος • (hḗkistos) m (feminine ἡκίστη, neuter ἥκιστον); first/second declension

least
(with infinitive) worst at

Declension

First and second declension of ἥκιστος; ἡκίστη; ἥκιστον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἥκιστος hḗkistos	ἡκίστη hēkístē	ἥκιστον hḗkiston	ἡκίστω hēkístō	ἡκίστᾱ hēkístā	ἡκίστω hēkístō	ἥκιστοι hḗkistoi	ἥκισται hḗkistai	ἥκιστᾰ hḗkistă
Genitive	ἡκίστου hēkístou	ἡκίστης hēkístēs	ἡκίστου hēkístou	ἡκίστοιν hēkístoin	ἡκίσταιν hēkístain	ἡκίστοιν hēkístoin	ἡκίστων hēkístōn	ἡκίστων hēkístōn	ἡκίστων hēkístōn
Dative	ἡκίστῳ hēkístōi	ἡκίστῃ hēkístēi	ἡκίστῳ hēkístōi	ἡκίστοιν hēkístoin	ἡκίσταιν hēkístain	ἡκίστοιν hēkístoin	ἡκίστοις hēkístois	ἡκίσταις hēkístais	ἡκίστοις hēkístois
Accusative	ἥκιστον hḗkiston	ἡκίστην hēkístēn	ἥκιστον hḗkiston	ἡκίστω hēkístō	ἡκίστᾱ hēkístā	ἡκίστω hēkístō	ἡκίστους hēkístous	ἡκίστᾱς hēkístās	ἥκιστᾰ hḗkistă
Vocative	ἥκιστε hḗkiste	ἡκίστη hēkístē	ἥκιστον hḗkiston	ἡκίστω hēkístō	ἡκίστᾱ hēkístā	ἡκίστω hēkístō	ἥκιστοι hḗkistoi	ἥκισται hḗkistai	ἥκιστᾰ hḗkistă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἥκιστα hḗkista			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Synonyms

ἐλάχιστος (elákhistos)

References

“ἥκιστος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“ἥκιστος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
ἥκιστος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette