ἱκετείᾱ • (hiketeíā) f (genitive ἱκετείᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ἱκετείᾱ hē hiketeíā |
τὼ ἱκετείᾱ tṑ hiketeíā |
αἱ ἱκετεῖαι hai hiketeîai | ||||||||||
| Genitive | τῆς ἱκετείᾱς tês hiketeíās |
τοῖν ἱκετείαιν toîn hiketeíain |
τῶν ἱκετειῶν tôn hiketeiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ ἱκετείᾳ têi hiketeíāi |
τοῖν ἱκετείαιν toîn hiketeíain |
ταῖς ἱκετείαις taîs hiketeíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν ἱκετείᾱν tḕn hiketeíān |
τὼ ἱκετείᾱ tṑ hiketeíā |
τᾱ̀ς ἱκετείᾱς tā̀s hiketeíās | ||||||||||
| Vocative | ἱκετείᾱ hiketeíā |
ἱκετείᾱ hiketeíā |
ἱκετεῖαι hiketeîai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||