From ὄνος (ónos, “ass, donkey”) + κρόταλον (krótalon, “rattle, clapper”).
ὀνοκρότᾰλος • (onokrótalos) m (genitive ὀνοκροτᾰ́λου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ὀνοκρότᾰλος ho onokrótalos |
τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotálō |
οἱ ὀνοκρότᾰλοι hoi onokrótaloi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου toû onokrotálou |
τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotáloin |
τῶν ὀνοκροτᾰ́λων tôn onokrotálōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ὀνοκροτᾰ́λῳ tôi onokrotálōi |
τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotáloin |
τοῖς ὀνοκροτᾰ́λοις toîs onokrotálois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ὀνοκρότᾰλον tòn onokrótalon |
τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotálō |
τοὺς ὀνοκροτᾰ́λους toùs onokrotálous | ||||||||||
| Vocative | ὀνοκρότᾰλε onokrótale |
ὀνοκροτᾰ́λω onokrotálō |
ὀνοκρότᾰλοι onokrótaloi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||