From ὄνος (ónos, “ass, donkey”) + κρόταλον (krótalon, “rattle, clapper”).
ὀνοκρότᾰλος • (onokrótălos) m (genitive ὀνοκροτᾰ́λου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ὀνοκρότᾰλος ho onokrótălos |
τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotắlō |
οἱ ὀνοκρότᾰλοι hoi onokrótăloi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου toû onokrotắlou |
τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotắloin |
τῶν ὀνοκροτᾰ́λων tôn onokrotắlōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ὀνοκροτᾰ́λῳ tôi onokrotắlōi |
τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotắloin |
τοῖς ὀνοκροτᾰ́λοις toîs onokrotắlois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ὀνοκρότᾰλον tòn onokrótălon |
τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotắlō |
τοὺς ὀνοκροτᾰ́λους toùs onokrotắlous | ||||||||||
| Vocative | ὀνοκρότᾰλε onokrótăle |
ὀνοκροτᾰ́λω onokrotắlō |
ὀνοκρότᾰλοι onokrótăloi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||