From ὀφείλω (opheílō).
ὀφειλέτης • (opheilétēs) m (genitive ὀφειλέτου); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ ὀφειλέτης ho opheilétēs |
τὼ ὀφειλέτᾱ tṑ opheilétā |
οἱ ὀφειλέται hoi opheilétai | ||||||||||
Genitive | τοῦ ὀφειλέτου toû opheilétou |
τοῖν ὀφειλέταιν toîn opheilétain |
τῶν ὀφειλετῶν tôn opheiletôn | ||||||||||
Dative | τῷ ὀφειλέτῃ tôi opheilétēi |
τοῖν ὀφειλέταιν toîn opheilétain |
τοῖς ὀφειλέταις toîs opheilétais | ||||||||||
Accusative | τὸν ὀφειλέτην tòn opheilétēn |
τὼ ὀφειλέτᾱ tṑ opheilétā |
τοὺς ὀφειλέτᾱς toùs opheilétās | ||||||||||
Vocative | ὀφειλέτᾰ opheiléta |
ὀφειλέτᾱ opheilétā |
ὀφειλέται opheilétai | ||||||||||
Notes: |
|