From Middle Dutch aenhebben; compare German anhaben. By surface analysis, aan + hebben.
aanhebben
Conjugation of aanhebben (weak, irregular, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanhebben | |||
past singular | had aan | |||
past participle | aangehad | |||
infinitive | aanhebben | |||
gerund | aanhebben n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | heb aan | had aan | aanheb | aanhad |
2nd person sing. (jij) | hebt aan, heb aan2 | had aan | aanhebt | aanhad |
2nd person sing. (u) | hebt aan, heeft aan | had aan | aanhebt, aanheeft | aanhad |
2nd person sing. (gij) | hebt aan | hadt aan | aanhebt | aanhadt |
3rd person singular | heeft aan | had aan | aanheeft | aanhad |
plural | hebben aan | hadden aan | aanhebben | aanhadden |
subjunctive sing.1 | hebbe aan | hadde aan | aanhebbe | aanhadde |
subjunctive plur.1 | hebben aan | hadden aan | aanhebben | aanhadden |
imperative sing. | heb aan | |||
imperative plur.1 | hebt aan | |||
participles | aanhebbend | aangehad | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |