deyða

From Old Norse deyða, from Proto-Germanic *daudijaną.

• IPA^(key): /ˈteiːða/

  Rhymes: -eiːða

deyða (weak verb, third-person singular past indicative deyddi, supine deytt)

1. (transitive, governs the accusative, archaic) to kill, to put to death
   • Revelation 6-11 (English and Icelandic)

     Og ég sá, og sjá: Bleikur hestur, og sá er á honum sat, hann hét Dauði, og Hel var í för með honum. Þeim var gefið vald yfir fjórða hluta jarðarinnar, til þess að deyða með sverði, með hungri og drepsótt og láta menn farast fyrir villidýrum jarðarinnar.

     I looked, and there before me was a pale horse! Its rider was named Death, and Hades was following close behind him. They were given power over a fourth of the earth to kill by sword, famine and plague, and by the wild beasts of the earth.

• dauði
• dauður
• deyja

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)