naginać

From nagiąć +‎ -ać. First attested in 1543.^[1]

• Audio 1; “naginać”:

  (file)

• Audio 2; “naginać się”:

  (file)

• Rhymes: -inat͡ɕ
• Syllabification: na‧gi‧nać

naginać impf (perfective nagiąć)

1. (transitive) to bend (bending, to bend something towards something)
2. (transitive) to bend (to adapt or interpret to for a purpose or beneficiary)
3. (transitive, literary) to bend (tp cause someone against their will to do something or behave in a certain way, in line with our expectations)
4. (reflexive with się) to be bent (to have one's shape changed)
5. (reflexive with się) to be bent (to submit to outside influence)

• naginać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• naginać in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “naginać się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “naginać”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “naginać”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “naginać”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 68