From Middle Dutch uutmergelen, from mediaeval New High German ausmergeln. Authorities are divided on whether the second element contains a cognate of merg, mergel or refers to both.
uitmergelen
| Conjugation of uitmergelen (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uitmergelen | |||
| past singular | mergelde uit | |||
| past participle | uitgemergeld | |||
| infinitive | uitmergelen | |||
| gerund | uitmergelen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | mergel uit | mergelde uit | uitmergel | uitmergelde |
| 2nd person sing. (jij) | mergelt uit | mergelde uit | uitmergelt | uitmergelde |
| 2nd person sing. (u) | mergelt uit | mergelde uit | uitmergelt | uitmergelde |
| 2nd person sing. (gij) | mergelt uit | mergelde uit | uitmergelt | uitmergelde |
| 3rd person singular | mergelt uit | mergelde uit | uitmergelt | uitmergelde |
| plural | mergelen uit | mergelden uit | uitmergelen | uitmergelden |
| subjunctive sing.1 | mergele uit | mergelde uit | uitmergele | uitmergelde |
| subjunctive plur.1 | mergelen uit | mergelden uit | uitmergelen | uitmergelden |
| imperative sing. | mergel uit | |||
| imperative plur.1 | mergelt uit | |||
| participles | uitmergelend | uitgemergeld | ||
| 1) Archaic. | ||||