From weg + leggen. Cognate with German weglegen.
wegleggen
Conjugation of wegleggen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | wegleggen | |||
past singular | legde weg | |||
past participle | weggelegd | |||
infinitive | wegleggen | |||
gerund | wegleggen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | leg weg | legde weg | wegleg | weglegde |
2nd person sing. (jij) | legt weg, leg weg2 | legde weg | weglegt | weglegde |
2nd person sing. (u) | legt weg | legde weg | weglegt | weglegde |
2nd person sing. (gij) | legt weg | legde weg | weglegt | weglegde |
3rd person singular | legt weg | legde weg | weglegt | weglegde |
plural | leggen weg | legden weg | wegleggen | weglegden |
subjunctive sing.1 | legge weg | legde weg | weglegge | weglegde |
subjunctive plur.1 | leggen weg | legden weg | wegleggen | weglegden |
imperative sing. | leg weg | |||
imperative plur.1 | legt weg | |||
participles | wegleggend | weggelegd | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |