Learned borrowing from Ancient Greek δυσάρεστος (dusárestos, “cantankerous, cranky”), with semantic loan from French désagréable.[1]
δυσάρεστος • (dysárestos) m (feminine δυσάρεστη, neuter δυσάρεστο)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | δυσάρεστος (dysárestos) | δυσάρεστη (dysáresti) | δυσάρεστο (dysáresto) | δυσάρεστοι (dysárestoi) | δυσάρεστες (dysárestes) | δυσάρεστα (dysáresta) | |
| genitive | δυσάρεστου (dysárestou) | δυσάρεστης (dysárestis) | δυσάρεστου (dysárestou) | δυσάρεστων (dysáreston) | δυσάρεστων (dysáreston) | δυσάρεστων (dysáreston) | |
| accusative | δυσάρεστο (dysáresto) | δυσάρεστη (dysáresti) | δυσάρεστο (dysáresto) | δυσάρεστους (dysárestous) | δυσάρεστες (dysárestes) | δυσάρεστα (dysáresta) | |
| vocative | δυσάρεστε (dysáreste) | δυσάρεστη (dysáresti) | δυσάρεστο (dysáresto) | δυσάρεστοι (dysárestoi) | δυσάρεστες (dysárestes) | δυσάρεστα (dysáresta) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο δυσάρεστος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο δυσάρεστος, etc.)