From Ancient Greek εὔκολος (eúkolos), from εὐ- (eu-, “well, good”) + a component κολος (kolos) of unknown interpretation and origin.[1] See also δύσκολος (dúskolos).
εύκολος • (éfkolos) m (feminine εύκολη, neuter εύκολο)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | εύκολος (éfkolos) | εύκολη (éfkoli) | εύκολο (éfkolo) | εύκολοι (éfkoloi) | εύκολες (éfkoles) | εύκολα (éfkola) | |
| genitive | εύκολου (éfkolou) | εύκολης (éfkolis) | εύκολου (éfkolou) | εύκολων (éfkolon) | εύκολων (éfkolon) | εύκολων (éfkolon) | |
| accusative | εύκολο (éfkolo) | εύκολη (éfkoli) | εύκολο (éfkolo) | εύκολους (éfkolous) | εύκολες (éfkoles) | εύκολα (éfkola) | |
| vocative | εύκολε (éfkole) | εύκολη (éfkoli) | εύκολο (éfkolo) | εύκολοι (éfkoloi) | εύκολες (éfkoles) | εύκολα (éfkola) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο εύκολος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο εύκολος, etc.)
Derivations: relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο ευκολότερος", etc)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||