From πλεονεκτέω (pleonektéō) + -ης (-ēs).
πλεονέκτης • (pleonéktēs) m (genitive πλεονέκτου); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ πλεονέκτης ho pleonéktēs |
τὼ πλεονέκτᾱ tṑ pleonéktā |
οἱ πλεονέκται hoi pleonéktai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ πλεονέκτου toû pleonéktou |
τοῖν πλεονέκταιν toîn pleonéktain |
τῶν πλεονεκτῶν tôn pleonektôn | ||||||||||
| Dative | τῷ πλεονέκτῃ tôi pleonéktēi |
τοῖν πλεονέκταιν toîn pleonéktain |
τοῖς πλεονέκταις toîs pleonéktais | ||||||||||
| Accusative | τὸν πλεονέκτην tòn pleonéktēn |
τὼ πλεονέκτᾱ tṑ pleonéktā |
τοὺς πλεονέκτᾱς toùs pleonéktās | ||||||||||
| Vocative | πλεονέκτᾰ pleonékta |
πλεονέκτᾱ pleonéktā |
πλεονέκται pleonéktai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Learned borrowing from Ancient Greek πλεονέκτης (pleonéktēs).[1]
πλεονέκτης • (pleonéktis) m (plural πλεονέκτες, feminine πλεονέκτρια or πλεονέκτρα)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | πλεονέκτης • | πλεονέκτες • |
| genitive | πλεονέκτη • | πλεονεκτών • |
| accusative | πλεονέκτη • | πλεονέκτες • |
| vocative | πλεονέκτη • | πλεονέκτες • |