From σφᾰ́ζω (spházō, “to slaughter”) + -ή (-ḗ).
σφᾰγή • (sphagḗ) f (genitive σφαγῆς); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ σφᾰγή hē sphagḗ |
τὼ σφᾰγᾱ́ tṑ sphagā́ |
αἱ σφᾰγαί hai sphagaí | ||||||||||
Genitive | τῆς σφᾰγῆς tês sphagês |
τοῖν σφᾰγαῖν toîn sphagaîn |
τῶν σφᾰγῶν tôn sphagôn | ||||||||||
Dative | τῇ σφᾰγῇ têi sphagêi |
τοῖν σφᾰγαῖν toîn sphagaîn |
ταῖς σφᾰγαῖς taîs sphagaîs | ||||||||||
Accusative | τὴν σφᾰγήν tḕn sphagḗn |
τὼ σφᾰγᾱ́ tṑ sphagā́ |
τᾱ̀ς σφᾰγᾱ́ς tā̀s sphagā́s | ||||||||||
Vocative | σφᾰγή sphagḗ |
σφᾰγᾱ́ sphagā́ |
σφᾰγαί sphagaí | ||||||||||
Notes: |
|
From Ancient Greek σφαγή (sphagḗ, “slaughter”).
σφαγή • (sfagí) f (plural σφαγές)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | σφαγή (sfagí) | σφαγές (sfagés) |
genitive | σφαγής (sfagís) | σφαγών (sfagón) |
accusative | σφαγή (sfagí) | σφαγές (sfagés) |
vocative | σφαγή (sfagí) | σφαγές (sfagés) |