Inherited from Ancient Greek ὠμός (ōmós).
ωμός • (omós) m (feminine ωμή, neuter ωμό)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ωμός (omós) | ωμή (omí) | ωμό (omó) | ωμοί (omoí) | ωμές (omés) | ωμά (omá) | |
genitive | ωμού (omoú) | ωμής (omís) | ωμού (omoú) | ωμών (omón) | ωμών (omón) | ωμών (omón) | |
accusative | ωμό (omó) | ωμή (omí) | ωμό (omó) | ωμούς (omoús) | ωμές (omés) | ωμά (omá) | |
vocative | ωμέ (omé) | ωμή (omí) | ωμό (omó) | ωμοί (omoí) | ωμές (omés) | ωμά (omá) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ωμός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ωμός, etc.)
Derivations: relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο ωμότερος", etc)
|