излечи́ть • (izlečítʹ) pf (imperfective изле́чивать)
| perfective aspect | ||
|---|---|---|
| infinitive | излечи́ть izlečítʹ | |
| participles | present tense | past tense |
| active | — | излечи́вший izlečívšij |
| passive | — | изле́ченный izléčennyj |
| adverbial | — | излечи́в izlečív, излечи́вши izlečívši |
| present tense | future tense | |
| 1st singular (я) | — | излечу́ izlečú |
| 2nd singular (ты) | — | изле́чишь izléčišʹ |
| 3rd singular (он/она́/оно́) | — | изле́чит izléčit |
| 1st plural (мы) | — | изле́чим izléčim |
| 2nd plural (вы) | — | изле́чите izléčite |
| 3rd plural (они́) | — | изле́чат izléčat |
| imperative | singular | plural |
| излечи́ izlečí |
излечи́те izlečíte | |
| past tense | singular | plural (мы/вы/они́) |
| masculine (я/ты/он) | излечи́л izlečíl |
излечи́ли izlečíli |
| feminine (я/ты/она́) | излечи́ла izlečíla | |
| neuter (оно́) | излечи́ло izlečílo | |