Perhaps borrowed from another Turkic language as it did not follow the change in vowels occurred in Chuvash. Ultimately from Proto-Turkic *kān- (“to be satisfied”). Cognate with Turkish kan- (“to be contented, satisfied”).
кан • (kan)
From Proto-Turkic *kiān (“blood”).
кан • (kan) (Arabic spelling قان)
From Classical Mongolian ᠬᠠᠨ (qan).
кан • (kan) (Arabic spelling قان)
| singular (жекелик) |
plural (көптөгөн) | |
|---|---|---|
| nominative (атооч) | кан kan |
кандар kandar |
| genitive (илик) | кандын kandın |
кандардын kandardın |
| dative (барыш) | канга kanga |
кандарга kandarga |
| accusative (табыш) | канды kandı |
кандарды kandardı |
| locative (жатыш) | канда kanda |
кандарда kandarda |
| ablative (чыгыш) | кандан kandan |
кандардан kandardan |
| possessive forms | ||
| first-person singular (менин) | ||
| nominative | каным kanım |
кандарым kandarım |
| genitive | канымдын kanımdın |
кандарымдын kandarımdın |
| dative | каныма kanıma |
кандарыма kandarıma |
| accusative | канымды kanımdı |
кандарымды kandarımdı |
| locative | канымда kanımda |
кандарымда kandarımda |
| ablative | канымдан kanımdan |
кандарымдан kandarımdan |
| second-person singular informal (сенин) | ||
| nominative | каның kanıŋ |
кандарың kandarıŋ |
| genitive | каныңдын kanıŋdın |
кандарыңдын kandarıŋdın |
| dative | каныңа kanıŋa |
кандарыңа kandarıŋa |
| accusative | каныңды kanıŋdı |
кандарыңды kandarıŋdı |
| locative | каныңда kanıŋda |
кандарыңда kandarıŋda |
| ablative | каныңдан kanıŋdan |
кандарыңдан kandarıŋdan |
| second-person singular formal (сиздин) | ||
| nominative | каныңыз kanıŋız |
кандарыңыз kandarıŋız |
| genitive | каныңыздын kanıŋızdın |
кандарыңыздын kandarıŋızdın |
| dative | каныңызга kanıŋızga |
кандарыңызга kandarıŋızga |
| accusative | каныңызды kanıŋızdı |
кандарыңызды kandarıŋızdı |
| locative | каныңызда kanıŋızda |
кандарыңызда kandarıŋızda |
| ablative | каныңыздан kanıŋızdan |
кандарыңыздан kandarıŋızdan |
From Proto-Turkic *kiān (“blood”).
кан • (kan)
From Proto-Turkic *kiān (“blood”).
кан • (kan)
From Mongolian хаан (xaan, “khan”).
кан • (kan)
ка̑н m (Latin spelling kȃn)
From Proto-Turkic *kiān (“blood”).
кан • (kan)
From Mongolian хаан (xaan, “khan”).
кан • (kan)
| singular | |
|---|---|
| absolute | кан (kan) |
| definite genitive | кандыҥ (kandïŋ) |
| dative | канга (kanga) |
| definite accusative | канды (kandï) |
| locative | канда (kanda) |
| ablative | кандаҥ (kandaŋ) |
From Proto-Turkic *kiān (“blood”).
кан • (qan)