Borrowed from German Kanne (“can, jug”).
ка́на • (kána) f
singular | plural | |
---|---|---|
indefinite | ка́на kána |
ка́ни káni |
definite | ка́ната kánata |
ка́ните kánite |
From Proto-Turkic *kanï (“where”), ultimately from Proto-Turkic *ka- (“interrogative stem”). Cognate with Turkish hani (“where”).
кана • (kana) (Arabic spelling قانا)
Borrowed from Ottoman Turkish قنا (kına) (Turkish kına), from Arabic حِنَّاء (ḥinnāʔ).
singular | plural | |
---|---|---|
indefinite | кана (kana) | кани (kani) |
definite unspecified | каната (kanata) | каните (kanite) |
definite proximal | канава (kanava) | каниве (kanive) |
definite distal | канана (kanana) | канине (kanine) |
vocative | кано (kano) | кани (kani) |
(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
singular | plural | |
---|---|---|
indefinite | кана (kana) | кани (kani) |
definite unspecified | каната (kanata) | каните (kanite) |
definite proximal | канава (kanava) | каниве (kanive) |
definite distal | канана (kanana) | канине (kanine) |
vocative | кано (kano) | кани (kani) |
Borrowed from Japanese 仮名 (kana).
ка́на • (kána) f inan (genitive ка́ны, uncountable)
Borrowing from Ottoman Turkish قنا (kına), from Arabic حِنَّاء (ḥinnāʔ).
ка̏на f (Latin spelling kȁna)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | ка̏на | кане |
genitive | кане | ка̑на̄ |
dative | кани | канама |
accusative | кану | кане |
vocative | кано | кане |
locative | кани | канама |
instrumental | каном | канама |
Borrowed from Japanese 仮名 (kana).
ка̀на f (Latin spelling kàna)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | кана | кане |
genitive | кане | кана |
dative | кани | канама |
accusative | кану | кане |
vocative | кано | кане |
locative | кани | канама |
instrumental | каном | канама |
Dari | کنه |
---|---|
Iranian Persian | |
Tajik | кана |
кана • (kana)