Coined by Aristotle from ἐντελής (entelḗs, “complete, full, accomplished”) + ἔχειν (ékhein, “have, hold”).
ἐντελέχειᾰ • (entelékheia) f (genitive ἐντελεχείᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ἐντελέχειᾰ hē entelékheia |
τὼ ἐντελεχείᾱ tṑ entelekheíā |
αἱ ἐντελέχειαι hai entelékheiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς ἐντελεχείᾱς tês entelekheíās |
τοῖν ἐντελεχείαιν toîn entelekheíain |
τῶν ἐντελεχειῶν tôn entelekheiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ ἐντελεχείᾳ têi entelekheíāi |
τοῖν ἐντελεχείαιν toîn entelekheíain |
ταῖς ἐντελεχείαις taîs entelekheíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν ἐντελέχειᾰν tḕn entelékheian |
τὼ ἐντελεχείᾱ tṑ entelekheíā |
τᾱ̀ς ἐντελεχείᾱς tā̀s entelekheíās | ||||||||||
| Vocative | ἐντελέχειᾰ entelékheia |
ἐντελεχείᾱ entelekheíā |
ἐντελέχειαι entelékheiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||