From ἐν (en) + γίγνομαι (gígnomai).
ἔγγονος • (éngonos) m (genitive ἐγγόνου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ἔγγονος ho éngonos |
τὼ ἐγγόνω tṑ engónō |
οἱ ἔγγονοι hoi éngonoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ἐγγόνου toû engónou |
τοῖν ἐγγόνοιν toîn engónoin |
τῶν ἐγγόνων tôn engónōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ἐγγόνῳ tôi engónōi |
τοῖν ἐγγόνοιν toîn engónoin |
τοῖς ἐγγόνοις toîs engónois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ἔγγονον tòn éngonon |
τὼ ἐγγόνω tṑ engónō |
τοὺς ἐγγόνους toùs engónous | ||||||||||
| Vocative | ἔγγονε éngone |
ἐγγόνω engónō |
ἔγγονοι éngonoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||