Ultimately from Proto-Indo-European *serḱ-, like Latin sarciō (“I mend”).
ἕρκος • (hérkos) n (genitive ἕρκεος or ἕρκους); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ ἕρκος tò hérkos |
τὼ ἕρκει tṑ hérkei |
τᾰ̀ ἕρκη tằ hérkē | ||||||||||
Genitive | τοῦ ἕρκους toû hérkous |
τοῖν ἑρκοῖν toîn herkoîn |
τῶν ἑρκῶν tôn herkôn | ||||||||||
Dative | τῷ ἕρκει tôi hérkei |
τοῖν ἑρκοῖν toîn herkoîn |
τοῖς ἕρκεσῐ / ἕρκεσῐν toîs hérkesĭ(n) | ||||||||||
Accusative | τὸ ἕρκος tò hérkos |
τὼ ἕρκει tṑ hérkei |
τᾰ̀ ἕρκη tằ hérkē | ||||||||||
Vocative | ἕρκος hérkos |
ἕρκει hérkei |
ἕρκη hérkē | ||||||||||
Notes: |
|
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἕρκος hérkos |
ἕρκει / ἕρκεε hérkei / hérkee |
ἕρκεᾰ hérkeă | ||||||||||
Genitive | ἕρκεος / ἕρκευς hérkeos / hérkeus |
ἑρκέοιν herkéoin |
ἑρκέων herkéōn | ||||||||||
Dative | ἕρκει / ἕρκεῐ̈ hérkei / hérkeĭ̈ |
ἑρκέοιν herkéoin |
ἕρκεσῐ / ἕρκεσῐν hérkesĭ(n) | ||||||||||
Accusative | ἕρκος hérkos |
ἕρκει / ἕρκεε hérkei / hérkee |
ἕρκεᾰ hérkeă | ||||||||||
Vocative | ἕρκος hérkos |
ἕρκει / ἕρκεε hérkei / hérkee |
ἕρκεᾰ hérkeă | ||||||||||
Notes: |
|