buitenparlementair

Hallo, je bent hier gekomen op zoek naar de betekenis van het woord buitenparlementair. In DICTIOUS vind je niet alleen alle woordenboekbetekenissen van het woord buitenparlementair, maar kom je ook meer te weten over de etymologie, de kenmerken en hoe je buitenparlementair in enkelvoud en meervoud uitspreekt. Alles wat je moet weten over het woord buitenparlementair is hier. De definitie van het woord buitenparlementair zal u helpen preciezer en correcter te zijn bij het spreken of schrijven van uw teksten. Kennis van de definitie vanbuitenparlementair, maar ook van die van andere woorden, verrijkt uw woordenschat en verschaft u meer en betere taalkundige bronnen.
protestmars als buitenparlementaire actie
  • bui·ten·par·le·men·tair
stellend vergrotend overtreffend
onverbogen buitenparlementair buitenparlementairder buitenparlementairst
verbogen buitenparlementaire buitenparlementairdere buitenparlementairste
partitief buitenparlementairs buitenparlementairders -

buitenparlementair

  1. beïnvloeding van het regeringsbeleid dat niet via het democratisch gekozen parlement gaat
    • Het waren elites, die met elkaar van mening verschilden over wat een elite uitmaakte: klas, ras, opleiding, inkomen of inspanning. Maar dat elites namens hun achterban optraden en het ‘volk’ vertegenwoordigden werd alom geaccepteerd. En dat dat in het gebouw van de Tweede Kamer gebeurde eveneens. Gemopper over een ‘kloof met de burger’ was niet aan de orde. Dat elites gezamenlijk het gezag vertegenwoordigden, daar was de meerderheid van de partijen en Kamerleden het over eens. Buitenparlementair geschreeuw, preken op het plein of in de media, dat gold als flauw. Sterker nog, ‘extremistische agitatoren’ die het volk ophitsten, de persvrijheid ‘misbruikten’ en daarmee in feite het parlement buiten spel zetten, werden in de jaren dertig steeds vaker aan banden gelegd. De Kamer nam besluiten om media te censureren, uniformen te verbieden, en vrijheid van vergadering in te perken. Waarom? Omdat ze die parlementaire arena wilde beschermen tegen ‘onrijpe’ geesten, en tegen de ‘antidemocraten’.[1] 
     Als gevolg hiervan was het een zinloos project, dat rond deze tijd grote delen van buitenparlementair links in West-Europa kenmerkte, om te proberen deze tot zwijgen gebrachte arbeidersklasse te mobiliseren tot een socialistische revolutie.[2]
  1. NRC Beatrice de Graaf 20 januari 2017
  2. Jan Guillou (vert. Bart Kraamer)
    “De tweede doodzonde” (2020), Uitgeverij Prometheus op Wikipedia, ISBN 9789044645149