competentie

• Geluid:  competentie    (hulp, bestand)

• com·pe·ten·tie

• Leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘deskundigheid, bevoegdheid’ voor het eerst aangetroffen in 1551 ^[1]
• afgeleid van competent met het achtervoegsel -ie ^[2]
• Naamwoord van handeling van competeren met het achtervoegsel -entie

de competentie v

1. een ontwikkelbaar vermogen van mensen waarmee ze in voorkomende situaties adequaat, gemotiveerd, proces- en resultaatgericht kunnen handelen
2. een cluster van samenhangende kennis, vaardigheden en houdingen, deskundigheid, geschiktheid

   • De nieuwe medewerker heeft de competenties om een manager te worden. 

3. bevoegdheid tot handelen of oordelen
4. (geologie) de mate waarin een gesteente bestand is tegen erosie

   • Het gedolomitiseerde koraal vormde vanwege de grote competentie een verhoging in het landschap en verkreeg door erosie de grillige vormen waar de Dolomieten bekend om zijn.^{[3]  [4]}

• , bekwaamheid, vaardigheid, vermogen, capaciteit
• leerdoel
• erosiebestendigheid

• incompetentie

• basiscompetentie, kerncompetentie, taalcompetentie

• competentiecentrum, competentieconflict, competentiegebied, competentiegeschil, competentiekwestie, competentiescheiding, competentiestrijd, competentietwist, competentievraag

• Het woord competentie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "competentie" herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.