majuskel

Nederlands

m: via Frans majuscule of rechtstreeks van Latijn maiuscula, in de betekenis "hoofdletter" aangetroffen vanaf 1860 (zie vindplaats hieronder) ^[1]^[2]
o: (verkorting) van majuskelschrift ^[3]

de majuskel m

letter met een rechtopstaande vorm zonder stokken die naar boven of staarten die naar onder uitsteken
Oorspronkelijk een van de schriftsoorten waarin handschriften konden worden geschreven, tegenwoordig vooral gebruikt als hoofdletter aan het begin van namen of zinnen.
- Een minuskel werd één keer - en wel bij een plaatsaanduiding - een majuskel: de dam (vs. 135) - de Dam. ^[4]
- Duidelijk is in ieder geval dat dit Grieks een Aramees koloriet heeft, terwijl tevens vast staat dat dit bijzonder kleine werkje (de pagina's hebben een omvang van 3,5 bij 4,5 cm, met daarop meestal 23 regels in Griekse majuskels!) een meesterstuk is van de hoogontwikkelde manichese schrijf- en boekkunst. ^[5]
- ⧖De boven-opschriften schynen ouder te zyn dan de beneden-opschriften, vooral op grond van de daerin voorkomende grieksche majuskel C, die althans aen berigtgever dezes in middeleeuwsche latynsche opschriften nog niet na de XIVe eeuw voorgekomen is. ^[6]

_{Niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie als onzijdig woord.}

het majuskel o

document dat in kapitalen is geschreven
- Zorgvuldig zijn toen de belangrijke nieuwtestamentische handschriften van majuskelschrift overgebracht in minuskelschrift. Aangenomen wordt dat na deze translitteratie het majuskel uit de circulatie werd genomen. ^[7]

Het woord majuskel staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

9 %	van de Nederlanders;
18 %	van de Vlamingen.^[8]