αἴτησῐς • (aítēsis) f (genitive αἰτήσεως); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ αἴτησῐς hē aítēsis |
τὼ αἰτήσει tṑ aitḗsei |
αἱ αἰτήσεις hai aitḗseis | ||||||||||
Genitive | τῆς αἰτήσεως tês aitḗseōs |
τοῖν αἰτησέοιν toîn aitēséoin |
τῶν αἰτήσεων tôn aitḗseōn | ||||||||||
Dative | τῇ αἰτήσει têi aitḗsei |
τοῖν αἰτησέοιν toîn aitēséoin |
ταῖς αἰτήσεσῐ / αἰτήσεσῐν taîs aitḗsesi(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν αἴτησῐν tḕn aítēsin |
τὼ αἰτήσει tṑ aitḗsei |
τᾱ̀ς αἰτήσεις tā̀s aitḗseis | ||||||||||
Vocative | αἴτησῐ aítēsi |
αἰτήσει aitḗsei |
αἰτήσεις aitḗseis | ||||||||||
Notes: |
|