αὐτο- (auto-, “self”) + ἐρέτης (erétēs, “rower”)
αὐτερέτης • (auterétēs) m (genitive αὐτερέτου); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ αὐτερέτης ho auterétēs |
τὼ αὐτερέτᾱ tṑ auterétā |
οἱ αὐτερέται hoi auterétai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ αὐτερέτου toû auterétou |
τοῖν αὐτερέταιν toîn auterétain |
τῶν αὐτερετῶν tôn auteretôn | ||||||||||
| Dative | τῷ αὐτερέτῃ tôi auterétēi |
τοῖν αὐτερέταιν toîn auterétain |
τοῖς αὐτερέταις toîs auterétais | ||||||||||
| Accusative | τὸν αὐτερέτην tòn auterétēn |
τὼ αὐτερέτᾱ tṑ auterétā |
τοὺς αὐτερέτᾱς toùs auterétās | ||||||||||
| Vocative | αὐτερέτᾰ auterétă |
αὐτερέτᾱ auterétā |
αὐτερέται auterétai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||