διαιτάω

Hello, you have come here looking for the meaning of the word διαιτάω. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word διαιτάω, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say διαιτάω in singular and plural. Everything you need to know about the word διαιτάω you have here. The definition of the word διαιτάω will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofδιαιτάω, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Ancient Greek

Etymology

PIE word
*dwís

From either δια- (dia-, “through”) (per Bailly)[1] or δῐ- (di-, “twice, double”) (per Beekes) + *αἰτάω (*aitáō), frequentative of αἴνυμαι (aínumai, “to take”); compare αἰτέω (aitéō, “to ask for”).[2] Some forms are augmented after the prefix as usual, i.e. διῃ- (diēi-), but due to the obscurity of the unprefixed verb others are augmented to ἐδιαι- (ediai-), treating the prefix as part of the root. Still other forms have a double augment in ἐδιῃ- (ediēi-) or in δεδιῃ- (dediēi-) or a triple augment in ἐδεδιῃ- (edediēi-). These augments are especially frequent in the prefixed verbs ἀποδιαιτάω (apodiaitáō), ἐκδιαιτάω (ekdiaitáō), etc. (see Derived forms below).

Pronunciation

 

Verb

διαιτάω • (diaitáō)

  1. to treat (handle, deal with or behave towards in a specific way)
  2. (mediopassive) to lead one’s life, live
  3. to arbitrate, regulate
  4. to reconcile

Conjugation

   Present: διαιτᾰ́ω, διαιτᾰ́ομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διαιτᾰ́ω διαιτᾰ́εις διαιτᾰ́ει διαιτᾰ́ετον διαιτᾰ́ετον διαιτᾰ́ομεν διαιτᾰ́ετε διαιτᾰ́ουσῐ(ν)
subjunctive διαιτᾰ́ω διαιτᾰ́ῃς διαιτᾰ́ῃ διαιτᾰ́ητον διαιτᾰ́ητον διαιτᾰ́ωμεν διαιτᾰ́ητε διαιτᾰ́ωσῐ(ν)
optative διαιτᾰ́οιμῐ διαιτᾰ́οις διαιτᾰ́οι διαιτᾰ́οιτον διαιτᾰοίτην διαιτᾰ́οιμεν διαιτᾰ́οιτε διαιτᾰ́οιεν
imperative   διαίτᾰε διαιτᾰέτω διαιτᾰ́ετον διαιτᾰέτων   διαιτᾰ́ετε διαιτᾰόντων
middle/
passive 		indicative διαιτᾰ́ομαι διαιτᾰ́ῃ,
διαιτᾰ́ει 		διαιτᾰ́εται διαιτᾰ́εσθον διαιτᾰ́εσθον διαιτᾰόμεθᾰ διαιτᾰ́εσθε διαιτᾰ́ονται
subjunctive διαιτᾰ́ωμαι διαιτᾰ́ῃ διαιτᾰ́ηται διαιτᾰ́ησθον διαιτᾰ́ησθον διαιτᾰώμεθᾰ διαιτᾰ́ησθε διαιτᾰ́ωνται
optative διαιτᾰοίμην διαιτᾰ́οιο διαιτᾰ́οιτο διαιτᾰ́οισθον διαιτᾰοίσθην διαιτᾰοίμεθᾰ διαιτᾰ́οισθε διαιτᾰ́οιντο
imperative   διαιτᾰ́ου διαιτᾰέσθω διαιτᾰ́εσθον διαιτᾰέσθων   διαιτᾰ́εσθε διαιτᾰέσθων
active middle/passive
infinitive διαιτᾰ́ειν διαιτᾰ́εσθαι
participle m διαιτᾰ́ων διαιτᾰόμενος
f διαιτᾰ́ουσᾰ διαιτᾰομένη
n διαιτᾰ́ον διαιτᾰόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: διαιτῶ, διαιτῶμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διαιτῶ διαιτᾷς διαιτᾷ διαιτᾶτον διαιτᾶτον διαιτῶμεν διαιτᾶτε διαιτῶσῐ(ν)
subjunctive διαιτῶ διαιτᾷς διαιτᾷ διαιτᾶτον διαιτᾶτον διαιτῶμεν διαιτᾶτε διαιτῶσῐ(ν)
optative διαιτῴην,
διαιτῷμῐ 		διαιτῴης,
διαιτῷς 		διαιτῴη,
διαιτῷ 		διαιτῷτον,
διαιτῴητον 		διαιτῴτην,
διαιτῳήτην 		διαιτῷμεν,
διαιτῴημεν 		διαιτῷτε,
διαιτῴητε 		διαιτῷεν,
διαιτῴησᾰν
imperative   διαίτᾱ διαιτᾱ́τω διαιτᾶτον διαιτᾱ́των   διαιτᾶτε διαιτώντων
middle/
passive 		indicative διαιτῶμαι διαιτᾷ διαιτᾶται διαιτᾶσθον διαιτᾶσθον διαιτώμεθᾰ διαιτᾶσθε διαιτῶνται
subjunctive διαιτῶμαι διαιτᾷ διαιτᾶται διαιτᾶσθον διαιτᾶσθον διαιτώμεθᾰ διαιτᾶσθε διαιτῶνται
optative διαιτῴμην διαιτῷο διαιτῷτο διαιτῷσθον διαιτῴσθην διαιτῴμεθᾰ διαιτῷσθε διαιτῷντο
imperative   διαιτῶ διαιτᾱ́σθω διαιτᾶσθον διαιτᾱ́σθων   διαιτᾶσθε διαιτᾱ́σθων
active middle/passive
infinitive διαιτᾶν διαιτᾶσθαι
participle m διαιτῶν διαιτώμενος
f διαιτῶσᾰ διαιτωμένη
n διαιτῶν διαιτώμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: διῄτᾰον, διῃτᾰόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διῄτᾰον διῄτᾰες διῄτᾰε(ν) διῃτᾰ́ετον διῃτᾰέτην διῃτᾰ́ομεν διῃτᾰ́ετε διῄτᾰον
middle/
passive 		indicative διῃτᾰόμην διῃτᾰ́ου διῃτᾰ́ετο διῃτᾰ́εσθον διῃτᾰέσθην διῃτᾰόμεθᾰ διῃτᾰ́εσθε διῃτᾰ́οντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: διῄτων, διῃτώμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διῄτων διῄτᾱς διῄτᾱ διῃτᾶτον διῃτᾱ́την διῃτῶμεν διῃτᾶτε διῄτων
middle/
passive 		indicative διῃτώμην διῃτῶ διῃτᾶτο διῃτᾶσθον διῃτᾱ́σθην διῃτώμεθᾰ διῃτᾶσθε διῃτῶντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδιαίτᾰον, ἐδιαιτᾰόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιαίτᾰον ἐδιαίτᾰες ἐδιαίτᾰε(ν) ἐδιαιτᾰ́ετον ἐδιαιτᾰέτην ἐδιαιτᾰ́ομεν ἐδιαιτᾰ́ετε ἐδιαίτᾰον
middle/
passive 		indicative ἐδιαιτᾰόμην ἐδιαιτᾰ́ου ἐδιαιτᾰ́ετο ἐδιαιτᾰ́εσθον ἐδιαιτᾰέσθην ἐδιαιτᾰόμεθᾰ ἐδιαιτᾰ́εσθε ἐδιαιτᾰ́οντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδιαίτων, ἐδιαιτώμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιαίτων ἐδιαίτᾱς ἐδιαίτᾱ ἐδιαιτᾶτον ἐδιαιτᾱ́την ἐδιαιτῶμεν ἐδιαιτᾶτε ἐδιαίτων
middle/
passive 		indicative ἐδιαιτώμην ἐδιαιτῶ ἐδιαιτᾶτο ἐδιαιτᾶσθον ἐδιαιτᾱ́σθην ἐδιαιτώμεθᾰ ἐδιαιτᾶσθε ἐδιαιτῶντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδιῄτᾰον, ἐδιῃτᾰόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιῄτᾰον ἐδιῄτᾰες ἐδιῄτᾰε(ν) ἐδιῃτᾰ́ετον ἐδιῃτᾰέτην ἐδιῃτᾰ́ομεν ἐδιῃτᾰ́ετε ἐδιῄτᾰον
middle/
passive 		indicative ἐδιῃτᾰόμην ἐδιῃτᾰ́ου ἐδιῃτᾰ́ετο ἐδιῃτᾰ́εσθον ἐδιῃτᾰέσθην ἐδιῃτᾰόμεθᾰ ἐδιῃτᾰ́εσθε ἐδιῃτᾰ́οντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδιῄτων, ἐδιῃτώμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιῄτων ἐδιῄτᾱς ἐδιῄτᾱ ἐδιῃτᾶτον ἐδιῃτᾱ́την ἐδιῃτῶμεν ἐδιῃτᾶτε ἐδιῄτων
middle/
passive 		indicative ἐδιῃτώμην ἐδιῃτῶ ἐδιῃτᾶτο ἐδιῃτᾶσθον ἐδιῃτᾱ́σθην ἐδιῃτώμεθᾰ ἐδιῃτᾶσθε ἐδιῃτῶντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: διαιτήσω, διαιτήσομαι, διαιτηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διαιτήσω διαιτήσεις διαιτήσει διαιτήσετον διαιτήσετον διαιτήσομεν διαιτήσετε διαιτήσουσῐ(ν)
optative διαιτήσοιμῐ διαιτήσοις διαιτήσοι διαιτήσοιτον διαιτησοίτην διαιτήσοιμεν διαιτήσοιτε διαιτήσοιεν
middle indicative διαιτήσομαι διαιτήσῃ,
διαιτήσει 		διαιτήσεται διαιτήσεσθον διαιτήσεσθον διαιτησόμεθᾰ διαιτήσεσθε διαιτήσονται
optative διαιτησοίμην διαιτήσοιο διαιτήσοιτο διαιτήσοισθον διαιτησοίσθην διαιτησοίμεθᾰ διαιτήσοισθε διαιτήσοιντο
passive indicative διαιτηθήσομαι διαιτηθήσῃ διαιτηθήσεται διαιτηθήσεσθον διαιτηθήσεσθον διαιτηθησόμεθᾰ διαιτηθήσεσθε διαιτηθήσονται
optative διαιτηθησοίμην διαιτηθήσοιο διαιτηθήσοιτο διαιτηθήσοισθον διαιτηθησοίσθην διαιτηθησοίμεθᾰ διαιτηθήσοισθε διαιτηθήσοιντο
active middle passive
infinitive διαιτήσειν διαιτήσεσθαι διαιτηθήσεσθαι
participle m διαιτήσων διαιτησόμενος διαιτηθησόμενος
f διαιτήσουσᾰ διαιτησομένη διαιτηθησομένη
n διαιτῆσον διαιτησόμενον διαιτηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: διῄτησᾰ, διῃτησᾰ́μην, διῃτήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διῄτησᾰ διῄτησᾰς διῄτησε(ν) διῃτήσᾰτον διῃτησᾰ́την διῃτήσᾰμεν διῃτήσᾰτε διῄτησᾰν
subjunctive διαιτήσω διαιτήσῃς διαιτήσῃ διαιτήσητον διαιτήσητον διαιτήσωμεν διαιτήσητε διαιτήσωσῐ(ν)
optative διαιτήσαιμῐ διαιτήσειᾰς,
διαιτήσαις 		διαιτήσειε(ν),
διαιτήσαι 		διαιτήσαιτον διαιτησαίτην διαιτήσαιμεν διαιτήσαιτε διαιτήσειᾰν,
διαιτήσαιεν
imperative   διαίτησον διαιτησᾰ́τω διαιτήσᾰτον διαιτησᾰ́των   διαιτήσᾰτε διαιτησᾰ́ντων
middle indicative διῃτησᾰ́μην διῃτήσω διῃτήσᾰτο διῃτήσᾰσθον διῃτησᾰ́σθην διῃτησᾰ́μεθᾰ διῃτήσᾰσθε διῃτήσᾰντο
subjunctive διαιτήσωμαι διαιτήσῃ διαιτήσηται διαιτήσησθον διαιτήσησθον διαιτησώμεθᾰ διαιτήσησθε διαιτήσωνται
optative διαιτησαίμην διαιτήσαιο διαιτήσαιτο διαιτήσαισθον διαιτησαίσθην διαιτησαίμεθᾰ διαιτήσαισθε διαιτήσαιντο
imperative   διαίτησαι διαιτησᾰ́σθω διαιτήσᾰσθον διαιτησᾰ́σθων   διαιτήσᾰσθε διαιτησᾰ́σθων
passive indicative διῃτήθην διῃτήθης διῃτήθη διῃτήθητον διῃτηθήτην διῃτήθημεν διῃτήθητε διῃτήθησᾰν
subjunctive διαιτηθῶ διαιτηθῇς διαιτηθῇ διαιτηθῆτον διαιτηθῆτον διαιτηθῶμεν διαιτηθῆτε διαιτηθῶσῐ(ν)
optative διαιτηθείην διαιτηθείης διαιτηθείη διαιτηθεῖτον,
διαιτηθείητον 		διαιτηθείτην,
διαιτηθειήτην 		διαιτηθεῖμεν,
διαιτηθείημεν 		διαιτηθεῖτε,
διαιτηθείητε 		διαιτηθεῖεν,
διαιτηθείησᾰν
imperative   διαιτήθητῐ διαιτηθήτω διαιτήθητον διαιτηθήτων   διαιτήθητε διαιτηθέντων
active middle passive
infinitive διαιτῆσαι διαιτήσᾰσθαι διαιτηθῆναι
participle m διαιτήσᾱς διαιτησᾰ́μενος διαιτηθείς
f διαιτήσᾱσᾰ διαιτησᾰμένη διαιτηθεῖσᾰ
n διαιτῆσᾰν διαιτησᾰ́μενον διαιτηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δεδιῄτηκᾰ, δεδιῄτημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δεδιῄτηκᾰ δεδιῄτηκᾰς δεδιῄτηκε(ν) δεδιῃτήκᾰτον δεδιῃτήκᾰτον δεδιῃτήκᾰμεν δεδιῃτήκᾰτε δεδιῃτήκᾱσῐ(ν)
subjunctive δεδιῃτήκω δεδιῃτήκῃς δεδιῃτήκῃ δεδιῃτήκητον δεδιῃτήκητον δεδιῃτήκωμεν δεδιῃτήκητε δεδιῃτήκωσῐ(ν)
optative δεδιῃτήκοιμῐ,
δεδιῃτηκοίην 		δεδιῃτήκοις,
δεδιῃτηκοίης 		δεδιῃτήκοι,
δεδιῃτηκοίη 		δεδιῃτήκοιτον δεδιῃτηκοίτην δεδιῃτήκοιμεν δεδιῃτήκοιτε δεδιῃτήκοιεν
imperative   δεδιῄτηκε δεδιῃτηκέτω δεδιῃτήκετον δεδιῃτηκέτων   δεδιῃτήκετε δεδιῃτηκόντων
middle/
passive 		indicative δεδιῄτημαι δεδιῄτησαι δεδιῄτηται δεδιῄτησθον δεδιῄτησθον δεδιῃτήμεθᾰ δεδιῄτησθε δεδιῄτηνται
subjunctive δεδιῃτημένος ὦ δεδιῃτημένος ᾖς δεδιῃτημένος ᾖ δεδιῃτημένω ἦτον δεδιῃτημένω ἦτον δεδιῃτημένοι ὦμεν δεδιῃτημένοι ἦτε δεδιῃτημένοι ὦσῐ(ν)
optative δεδιῃτημένος εἴην δεδιῃτημένος εἴης δεδιῃτημένος εἴη δεδιῃτημένω εἴητον/εἶτον δεδιῃτημένω εἰήτην/εἴτην δεδιῃτημένοι εἴημεν/εἶμεν δεδιῃτημένοι εἴητε/εἶτε δεδιῃτημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   δεδιῄτησο δεδιῃτήσθω δεδιῄτησθον δεδιῃτήσθων   δεδιῄτησθε δεδιῃτήσθων
active middle/passive
infinitive δεδιῃτηκέναι δεδιῃτῆσθαι
participle m δεδιῃτηκώς δεδιῃτημένος
f δεδιῃτηκυῖᾰ δεδιῃτημένη
n δεδιῃτηκός δεδιῃτημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: διῄτηκᾰ, διῄτημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διῄτηκᾰ διῄτηκᾰς διῄτηκε(ν) διῃτήκᾰτον διῃτήκᾰτον διῃτήκᾰμεν διῃτήκᾰτε διῃτήκᾱσῐ(ν)
subjunctive διῃτήκω διῃτήκῃς διῃτήκῃ διῃτήκητον διῃτήκητον διῃτήκωμεν διῃτήκητε διῃτήκωσῐ(ν)
optative διῃτήκοιμῐ,
διῃτηκοίην 		διῃτήκοις,
διῃτηκοίης 		διῃτήκοι,
διῃτηκοίη 		διῃτήκοιτον διῃτηκοίτην διῃτήκοιμεν διῃτήκοιτε διῃτήκοιεν
imperative   διῄτηκε διῃτηκέτω διῃτήκετον διῃτηκέτων   διῃτήκετε διῃτηκόντων
middle/
passive 		indicative διῄτημαι διῄτησαι διῄτηται διῄτησθον διῄτησθον διῃτήμεθᾰ διῄτησθε διῄτηνται
subjunctive διῃτημένος ὦ διῃτημένος ᾖς διῃτημένος ᾖ διῃτημένω ἦτον διῃτημένω ἦτον διῃτημένοι ὦμεν διῃτημένοι ἦτε διῃτημένοι ὦσῐ(ν)
optative διῃτημένος εἴην διῃτημένος εἴης διῃτημένος εἴη διῃτημένω εἴητον/εἶτον διῃτημένω εἰήτην/εἴτην διῃτημένοι εἴημεν/εἶμεν διῃτημένοι εἴητε/εἶτε διῃτημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   διῄτησο διῃτήσθω διῄτησθον διῃτήσθων   διῄτησθε διῃτήσθων
active middle/passive
infinitive διῃτηκέναι διῃτῆσθαι
participle m διῃτηκώς διῃτημένος
f διῃτηκυῖᾰ διῃτημένη
n διῃτηκός διῃτημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐδεδιῃτήκειν, ἐδεδιῃτήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδεδιῃτήκειν,
ἐδεδιῃτήκη 		ἐδεδιῃτήκεις,
ἐδεδιῃτήκης 		ἐδεδιῃτήκει(ν) ἐδεδιῃτήκετον ἐδεδιῃτηκέτην ἐδεδιῃτήκεμεν ἐδεδιῃτήκετε ἐδεδιῃτήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἐδεδιῃτήμην ἐδεδιῄτησο ἐδεδιῄτητο ἐδεδιῄτησθον ἐδεδιῃτήσθην ἐδεδιῃτήμεθᾰ ἐδεδιῄτησθε ἐδεδιῄτηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

References

  1. ^ “διαιτάω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
  2. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “δίαιτα (> DER > -άω)”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 327-8

Further reading

Wikious
Boobota
Sagapedia