From δῐοικέω (dĭoikéō, “to manage, administer”) + -τής (-tḗs, masculine agentive suffix).
δῐοικητής • (dĭoikētḗs) m (genitive δῐοικητοῦ); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ δῐοικητής ho dĭoikētḗs |
τὼ δῐοικητᾱ́ tṑ dĭoikētā́ |
οἱ δῐοικηταί hoi dĭoikētaí | ||||||||||
Genitive | τοῦ δῐοικητοῦ toû dĭoikētoû |
τοῖν δῐοικηταῖν toîn dĭoikētaîn |
τῶν δῐοικητῶν tôn dĭoikētôn | ||||||||||
Dative | τῷ δῐοικητῇ tôi dĭoikētêi |
τοῖν δῐοικηταῖν toîn dĭoikētaîn |
τοῖς δῐοικηταῖς toîs dĭoikētaîs | ||||||||||
Accusative | τὸν δῐοικητήν tòn dĭoikētḗn |
τὼ δῐοικητᾱ́ tṑ dĭoikētā́ |
τοὺς δῐοικητᾱ́ς toùs dĭoikētā́s | ||||||||||
Vocative | δῐοικητᾰ́ dĭoikētắ |
δῐοικητᾱ́ dĭoikētā́ |
δῐοικηταί dĭoikētaí | ||||||||||
Notes: |
|
Learned borrowing from Koine Greek διοικητής (dioikētḗs).[1] By surface analysis, διοικώ (dioikó) + -τής (-tís).
διοικητής • (dioikitís) m (plural διοικητές, feminine διοικήτρια)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | διοικητής (dioikitís) | διοικητές (dioikités) |
genitive | διοικητή (dioikití) | διοικητών (dioikitón) |
accusative | διοικητή (dioikití) | διοικητές (dioikités) |
vocative | διοικητή (dioikití) | διοικητές (dioikités) |