δραπέτης

From the root of διδράσκω (didráskō, “run”) +‎ -της (-tēs, masculine agentive suffix).

δρᾱπέτης • (drāpétēs) m (genitive δρᾱπέτου); first declension

1. a runaway, especially a runaway slave

• Greek: δραπέτης (drapétis)

• “δραπέτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “δραπέτης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• δραπέτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δραπέτης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • skulker idem, page 781.
  • truant idem, page 898.

From Ancient Greek δραπέτης (drapétēs).

• IPA^(key): /ðɾaˈpetis/
• Hyphenation: δρα‧πέ‧της

δραπέτης • (drapétis) m (plural δραπέτες, feminine δραπέτισσα)

1. escapee, runaway, absconder, fugitive (person who has escaped confinement eg prison)

   Οι δραπέτες κρύφτηκαν σ’ ένα εγκαταλειμμένο σπίτι.

   Oi drapétes krýftikan s’ éna egkataleimméno spíti.

   The escapees hid in an abandoned house.

• φυγάς m (fygás, “fugitive, runaway”)

• δραπετεύω (drapetévo)