From καινός (kainós, “new”) + -της (-tēs, suffix forming nouns of state).
καινότης • (kainótēs) f (genitive καινότητος); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ καινότης hē kainótēs |
τὼ καινότητε tṑ kainótēte |
αἱ καινότητες hai kainótētes | ||||||||||
Genitive | τῆς καινότητος tês kainótētos |
τοῖν καινοτήτοιν toîn kainotḗtoin |
τῶν καινοτήτων tôn kainotḗtōn | ||||||||||
Dative | τῇ καινότητῐ têi kainótēti |
τοῖν καινοτήτοιν toîn kainotḗtoin |
ταῖς καινότησῐ / καινότησῐν taîs kainótēsi(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν καινότητᾰ tḕn kainótēta |
τὼ καινότητε tṑ kainótēte |
τᾱ̀ς καινότητᾰς tā̀s kainótētas | ||||||||||
Vocative | καινότης kainótēs |
καινότητε kainótēte |
καινότητες kainótētes | ||||||||||
Notes: |
|