From κᾰτᾰ- (kata-, “against”) + the root of ᾰ̓γορεύω (agoreúō, “to speak”).
κᾰτήγορος • (katḗgoros) m (genitive κᾰτηγόρου); second declension (Attic, Ionic, Koine)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ κᾰτήγορος ho katḗgoros |
τὼ κᾰτηγόρω tṑ katēgórō |
οἱ κᾰτήγοροι hoi katḗgoroi | ||||||||||
Genitive | τοῦ κᾰτηγόρου toû katēgórou |
τοῖν κᾰτηγόροιν toîn katēgóroin |
τῶν κᾰτηγόρων tôn katēgórōn | ||||||||||
Dative | τῷ κᾰτηγόρῳ tôi katēgórōi |
τοῖν κᾰτηγόροιν toîn katēgóroin |
τοῖς κᾰτηγόροις toîs katēgórois | ||||||||||
Accusative | τὸν κᾰτήγορον tòn katḗgoron |
τὼ κᾰτηγόρω tṑ katēgórō |
τοὺς κᾰτηγόρους toùs katēgórous | ||||||||||
Vocative | κᾰτήγορε katḗgore |
κᾰτηγόρω katēgórō |
κᾰτήγοροι katḗgoroi | ||||||||||
Notes: |
|
Learned borrowing from Koine Greek κατήγορος (katḗgoros), from Ancient Greek κᾰτήγορος (katḗgoros, “accuser”).[1]
κατήγορος • (katígoros) m or f
(masculine):
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | κατήγορος (katígoros) | κατήγοροι (katígoroi) |
genitive | κατήγορου (katígorou) κατηγόρου (katigórou) |
κατήγορων (katígoron) κατηγόρων (katigóron) |
accusative | κατήγορο (katígoro) | κατήγορους (katígorous) κατηγόρους (katigórous) |
vocative | κατήγορε (katígore) | κατήγοροι (katígoroi) |
Second forms are formal. (feminine):
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | κατήγορος (katígoros) | κατήγοροι (katígoroi) |
genitive | κατηγόρου (katigórou) | κατηγόρων (katigóron) |
accusative | κατήγορο (katígoro) | κατηγόρους (katigórous) |
vocative | κατήγορε (katígore) κατήγορο (katígoro) |
κατήγοροι (katígoroi) |
Alternative nominate/accusative/vocative plural: κατήγορες