From κεῖμαι (keîmai, “to lie down”), unrelated to Latin coitus.
κοῖτος • (koîtos) m (genitive κοίτου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ κοῖτος ho koîtos |
τὼ κοίτω tṑ koítō |
οἱ κοῖτοι hoi koîtoi | ||||||||||
Genitive | τοῦ κοίτου toû koítou |
τοῖν κοίτοιν toîn koítoin |
τῶν κοίτων tôn koítōn | ||||||||||
Dative | τῷ κοίτῳ tôi koítōi |
τοῖν κοίτοιν toîn koítoin |
τοῖς κοίτοις toîs koítois | ||||||||||
Accusative | τὸν κοῖτον tòn koîton |
τὼ κοίτω tṑ koítō |
τοὺς κοίτους toùs koítous | ||||||||||
Vocative | κοῖτε koîte |
κοίτω koítō |
κοῖτοι koîtoi | ||||||||||
Notes: |
|
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | κοῖτος koîtos |
κοίτω koítō |
κοῖτοι koîtoi | ||||||||||
Genitive | κοίτου / κοιτοῖο / κοίτοιο / κοιτόο / κοίτοο koítou / koitoîo / koítoio / koitóo / koítoo |
κοίτοιῐν koítoiin |
κοίτων koítōn | ||||||||||
Dative | κοίτῳ koítōi |
κοίτοιῐν koítoiin |
κοίτοισῐ / κοίτοισῐν / κοίτοις koítoisi(n) / koítois | ||||||||||
Accusative | κοῖτον koîton |
κοίτω koítō |
κοίτους koítous | ||||||||||
Vocative | κοῖτε koîte |
κοίτω koítō |
κοῖτοι koîtoi | ||||||||||
Notes: |
|