From μένος (ménos) + -αίνω (-aínō).
μενεαίνω • (meneaínō)
number | singular | dual | plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
active | indicative | μενεαίνω | μενεαίνεις | μενεαίνει | μενεαίνετον | μενεαίνετον | μενεαίνομεν | μενεαίνετε | μενεαίνουσῐ(ν) | ||||
subjunctive | μενεαίνω, μενεαίνωμῐ |
μενεαίνῃς, μενεαίνῃσθᾰ |
μενεαίνῃ, μενεαίνῃσῐ |
μενεαίνητον | μενεαίνητον | μενεαίνωμεν | μενεαίνητε | μενεαίνωσῐ(ν) | |||||
optative | μενεαίνοιμῐ | μενεαίνοισ(θᾰ) | μενεαίνοι | μενεαίνοιτον | μενεαινοίτην | μενεαίνοιμεν | μενεαίνοιτε | μενεαίνοιεν | |||||
imperative | μενέαινε | μενεαινέτω | μενεαίνετον | μενεαινέτων | μενεαίνετε | μενεαινόντων | |||||||
active | |||||||||||||
infinitive | μενεαίνειν/μενεαινέμεν(αι)/μενεαινμέναι | ||||||||||||
participle | m | μενεαίνων | |||||||||||
f | μενεαίνουσᾰ | ||||||||||||
n | μενεαῖνον | ||||||||||||
Notes: | Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
|
number | singular | dual | plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
active | indicative | μενέαινον | μενέαινες | μενέαινε(ν) | μενεαίνετον | μενεαινέτην | μενεαίνομεν | μενεαίνετε | μενέαινον | ||||
Notes: | Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
|
number | singular | dual | plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
active | indicative | μενέηνᾰ | μενέηνᾰς | μενέηνε(ν) | μενεήνᾰτον | μενεηνᾰ́την | μενεήνᾰμεν | μενεήνᾰτε | μενέηνᾰν | ||||
subjunctive | μενεήνω, μενεήνωμῐ |
μενεήνῃς, μενεήνῃσθᾰ |
μενεήνῃ, μενεήνῃσῐ |
μενεήνητον | μενεήνητον | μενεήνωμεν | μενεήνητε | μενεήνωσῐ(ν) | |||||
optative | μενεήναιμῐ | μενεήναις, μενεήναισθᾰ, μενεήνειᾰς |
μενεήνειε(ν), μενεήναι |
μενεηνεῖτον | μενεηνείτην | μενεηνεῖμεν | μενεηνεῖτε | μενεηνεῖεν | |||||
imperative | μενέηνον | μενεηνᾰ́τω | μενεήνᾰτον | μενεηνᾰ́των | μενεήνᾰτε | μενεηνᾰ́ντων | |||||||
active | |||||||||||||
infinitive | μενεῆναι/μενεηνᾰ́μεν/μενεηνᾰμέναι | ||||||||||||
participle | m | μενεήνᾱς | |||||||||||
f | μενεήνᾱσᾰ | ||||||||||||
n | μενεῆνᾰν | ||||||||||||
Notes: | Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
|