μενεαίνων • (meneaínōn) m (feminine μενεαίνουσᾰ, neuter μενεαῖνον); first/third declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | μενεαίνων meneaínōn |
μενεαίνουσᾰ meneaínousă |
μενεαῖνον meneaînon |
μενεαίνοντε meneaínonte |
μενεαινούσᾱ meneainoúsā |
μενεαίνοντε meneaínonte |
μενεαίνοντες meneaínontes |
μενεαίνουσαι meneaínousai |
μενεαίνοντᾰ meneaínontă | |||||
Genitive | μενεαίνοντος meneaínontos |
μενεαινούσης meneainoúsēs |
μενεαίνοντος meneaínontos |
μενεαινόντοιν meneainóntoin |
μενεαινούσαιν meneainoúsain |
μενεαινόντοιν meneainóntoin |
μενεαινόντων meneainóntōn |
μενεαινουσῶν meneainousôn |
μενεαινόντων meneainóntōn | |||||
Dative | μενεαίνοντῐ meneaínontĭ |
μενεαινούσῃ meneainoúsēi |
μενεαίνοντῐ meneaínontĭ |
μενεαινόντοιν meneainóntoin |
μενεαινούσαιν meneainoúsain |
μενεαινόντοιν meneainóntoin |
μενεαίνουσῐ / μενεαίνουσῐν meneaínousĭ(n) |
μενεαινούσαις meneainoúsais |
μενεαίνουσῐ / μενεαίνουσῐν meneaínousĭ(n) | |||||
Accusative | μενεαίνοντᾰ meneaínontă |
μενεαίνουσᾰν meneaínousăn |
μενεαῖνον meneaînon |
μενεαίνοντε meneaínonte |
μενεαινούσᾱ meneainoúsā |
μενεαίνοντε meneaínonte |
μενεαίνοντᾰς meneaínontăs |
μενεαινούσᾱς meneainoúsās |
μενεαίνοντᾰ meneaínontă | |||||
Vocative | μενεαίνων meneaínōn |
μενεαίνουσᾰ meneaínousă |
μενεαῖνον meneaînon |
μενεαίνοντε meneaínonte |
μενεαινούσᾱ meneainoúsā |
μενεαίνοντε meneaínonte |
μενεαίνοντες meneaínontes |
μενεαίνουσαι meneaínousai |
μενεαίνοντᾰ meneaínontă | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
μενεαινόντως meneainóntōs |
— | — | ||||||||||||
Notes: |
|