μονότονος (monótonos, “monotonous”) + -ία (-ía, abstract noun suffix)
μονóτονῐ́ᾱ • (monótoníā) f (genitive ᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ μονοτονῐ́ᾱ hē monotoníā |
τὼ μονοτονῐ́ᾱ tṑ monotoníā |
αἱ μονοτονῐ́αι hai monotoníai | ||||||||||
| Genitive | τῆς μονοτονῐ́ᾱς tês monotoníās |
τοῖν μονοτονῐ́αιν toîn monotoníain |
τῶν μονοτονῐῶν tôn monotoniôn | ||||||||||
| Dative | τῇ μονοτονῐ́ᾳ têi monotoníāi |
τοῖν μονοτονῐ́αιν toîn monotoníain |
ταῖς μονοτονῐ́αις taîs monotoníais | ||||||||||
| Accusative | τὴν μονοτονῐ́ᾱν tḕn monotoníān |
τὼ μονοτονῐ́ᾱ tṑ monotoníā |
τᾱ̀ς μονοτονῐ́ᾱς tā̀s monotoníās | ||||||||||
| Vocative | μονοτονῐ́ᾱ monotoníā |
μονοτονῐ́ᾱ monotoníā |
μονοτονῐ́αι monotoníai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||